En de winnaar was...... een jonge vrouw, Joann Whang.
Zij ontving als deelnemer aan het Nationaal Cello Concours, gehouden tijdens de derde Amsterdamse Cellobiënnale in november 2010, de juryprijs én de publieksprijs. Ik zat tussen het publiek dat mocht meestemmen.
Echt, ik heb niet op haar gestemd omdat zij een vrouw is, maar omdat zij prachtig, beheerst en gevoelvol speelde. Toch vond ik het heerlijk dat de enige vrouwelijke finalist zo duidelijk de beste was!
Hoe zit het eigenlijk met de vrouwen in de klassieke muziekwereld?
Is dat 50/50?
Ik ken geen wetenschappelijk onderzoek, maar als regelmatige concertbezoeker (niets meer dus) weet ik dat dat bij lang na niet het geval is. Niet bij de uitvoerenden en zeker niet bij de componisten.Bij de componisten tref je zelden vrouwen aan. En als zij er dan al zijn of ooit waren dan wordt hun werk niet vaak uitgevoerd.
Als Nederlandse componiste is alleen Henriëtte Bosmans (1895-1952) algemeen bekend.Vandaar mijn motivatie tijdens de Cellobiënnale te gaan luisteren naar de All-American Cello Band. Een gelegenheidsensemble bestaande uit 8 Amerikaanse, jonge mensen (m/v 2/6), die werken speelden van Amerikaanse componisten. Dat bleken vier vrouwen, die een opdracht voor een compositie hadden gekregen, speciaal voor dit cellofeest. Geen gemakkelijke bekende muziek, maar de zaal -waarin veel jongeren- reageerde enthousiast!
Ze zijn er dus wel...aansprekende vrouwelijke componisten.
Bij de uitvoerende musici (zeker bij de Nederlandse) zien we steeds meer vrouwen, vooral onder de jongere garde. Iedereen kent onze sterviolisten Isabelle van Keulen, Liza Ferschtmann en Janine Jansen. En dan lees je: ' Viool wordt steeds meer een vrouweninstrument!'. En dat was niet aardig bedoeld.
Kinnesinne?
Er zijn inderdaad veel vrouwen die prachtig viool kunnen spelen. Maar in de orkesten en ensembles zien we vrouwen bij alle instrumenten, ook bij de blazers en de grote, onhandelbare snaarinstrumenten, zoals de bas en de harp. Vergeleken bij de bezetting van buitenlandse orkesten scoren de Nederlanders goed, kwalitatief en qua samenstelling.
Opvallende uitzondering zijn de vrouwelijke dirigenten. Wereldbekend zijn het er maar drie. En daaronder (natuurlijk) een Amerikaanse, Marin Alsop, die hier geregeld als gastdirigent optreedt.
In mei 2006 gaf zij een interview in de NRC waar zij vertelde dat zij negen was toen ze besloot dirigent te worden, nadat ze Leonard Bernstein aan het werk had gezien. "Het kwam niet bij me op dat het niet zou kunnen - een vrouw op de bok. Pas in de puberteit ontdekte ik dat ik een mannenberoep had gekozen......" . Op de vraag of ze kon verklaren dat er zo weinig vrouwelijke dirigenten waren antwoordde zij dat het wellicht iets te maken had met de leidinggevende positie van het vak.
Dat klinkt bekend.
Ook in de muziek dus een glazen plafond!
Cock Kerling, 23 november 2010
Word lid van Vrouwenbelangen als je, met ons, vindt dat Gelijk Staatsburgerschap voor vrouwen in Nederland nog niet bereikt is. Kijk voor meer informatie op http://www.vrouwenbelangen.nl/vereniging/index.htm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten